Δε λέω, η πινακίδα έλκει μνήμες πριν δεκαετίες. Τότε που το λιμεναρχείο έδινε απαγορευτικό λόγω αυξημένων μποφόρ και η γραμμή έκλεινε. Αδύνατη η διέλευση.Κάποιοι που είχαν επείγουσες δουλειές στην Αθήνα, επέλεγαν την εναλλακτική διαδρομή από Ναύπακτο. Κάποιοι πιο αισιόδοξοι περίμεναν. Όμως το απαγορευτικό και η ακινησία των φερυ-μποτ μπορούσε να κρατήσει πάνω από κάποιες ώρες. Ίσως και ημέρες…Όταν η γραμμή έκλεινε, έστω για λίγες ώρες, τις παραμονές μεγάλων εορτών, Χριστούγεννα, Ανάσταση, της Παναγίας, οι ουρές που δημιουργούνταν ήταν κάποιων χιλιομέτρων.
Ήμουν ανταποκριτής σε αθηναϊκές εφημερίδες τότε και το κλείσιμο της γραμμής Ρίου -Αντιρρίου ήταν πρώτο και πρωτοσέλιδο θέμα. Μιλούσαμε επί ώρες με τους συναδέλφους των εφημερίδων στην Αθήνα.
Και για να χαμογελάσουμε λίγο, κάποτε η ουρά από την αποβάθρα είχε φτάσει στις αρχές της Κακιάς Σκάλας. Στον παλιό δρόμο. Το κείμενό μου έλεγε ότι ήταν πάνω από 5 χιλιόμετρα. Σε μία εφημερίδα, όμως, ο συνάδελφος βιαζόταν να κλείσει (ήταν και νεοπροσληφθείς) και με παρακάλεσε να του υπαγορεύσω την είδηση τηλεφωνικά. Προφορικά. Από τη βιασύνη του έκανε όμως λάθος και αντί για 5 χιλιόμετρα ουρά, έγραψε 50 χιλιόμετρα! Δηλαδή κοντά στο Αιτωλικό!
Η πινακίδα είναι ακόμα εκεί, μπροστά από τον αύλειο χώρο της αντιπροσωπείας Volkswagen, 21 χρόνια μετά, διότι κάποιοι επιλέγουν να ταξιδεύουν με το φέρυ-μποτ για λόγους οικονομίας.
Εντάξει. Άλλωστε συναισθήματα νοσταλγίας ενεργοποιεί. Γλυκό παρελθόν, αμέτρητες ιστορίες μέσα στο φέρυ-μποτ, μνήμες και ένα κομμάτι της ζωής που πέρασε για πάντα.
Κλείνω, για να μην το… βαρύνουμε άλλο…
Ευχαριστώ τον φίλο μου Χρήστο Μαμασούλα για την υπόδειξη του τόπου της ταμπέλας, αλλά και για την υποσημείωση πως η ερμηνεία της ύπαρξής της «έχει πολλές διαστάσεις». Όπως το δεις…
Νικόλαος Κανής
ΑΓΡΙΝΙΟ, ΠΙΝΑΚΙΔΑ, ΠΟΡΘΜΕΙΑΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΡΙΟΥ – ΑΝΤΙΡΡΙΟΥ
