Γράφει ο Βλάσης Δημ. Αλμπάνης
Αγαπητοί αναγνώστες,
Σήμερα, είναι αλήθεια ότι παρακολουθούμε μια ανθρωπολογική μεταβολή. Η σχέση με το γραπτό κείμενο και την ανάγνωση έχει αλλάξει. Αυτό οφείλεται κυρίως στην πρόοδο που έχουν αναπτύξει τα νέα τεχνολογικά μέσα.
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ενημερωμένοι, όμως πολύ λίγοι επιθυμούν να εμβαθύνουν στα θέματα.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η ανάγνωση είναι πηγή αγαθών και ο Τύπος ήταν και είναι αυτός που πραγματικά ενημερώνει σε βάθος και αναλύει τα γεγονότα.
Η ποιότητα της ενημέρωσης και η βαθύτερη γνώση είναι το ζητούμενο της εποχής μας, και όχι μόνο.
Πρέπει οι νεότεροι από εμάς και χρήστες των τεχνολογικών μέσων να γνωρίζουν την ιστορία και από πού και από ποιους προέρχεται η ενημέρωση της κοινωνίας.
Έψαξα μετά προσοχής το αρχείο της «Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών», της οποίας ιδρυτής ήταν ο αείμνηστος «διαβάτης» της δημοσιογραφίας Ιωάννης Κονδυλάκης. Πρόσεξα ότι το πρακτικό της ιδρύσεώς της, της 14ης Δεκεμβρίου του 1914, υπογράφεται από 34 δημοσιογράφους.
Μεταξύ των 34 ιδρυτών της Ένωσης Συντακτών, εντοπίζω στο έγγραφο της ιδρυτικής πράξης τον Δημήτριο Χατζόπουλο, ο οποίος είχε γεννηθεί στο Αγρίνιο, τον Αντώνιο Παπαγιαννόπουλο από το Ναύπλιο, τον Θόδωρο Συναδινό από την Τρίπολη, τον Μιχαήλ Ροδά από το Αίγιο, τον Διονύσιο Κόκκινο από τον Πύργο, τον Ηρακλή Αποστολίδη από τον Πύργο της Βουλγαρίας, τον Γεώργιο Ασημάκη από το Ναύπλιο, τον Γεώργιο Βεντήρη από την Άρτα, τον Ιωάννη Μιτάλη από την Χρυσοβίτσα Αιτωλοακαρνανίας, τον Κων. Καραμούζη από την Καλαμάτα, τον Δημοσθένη Γενοβέλη από το Άστρος Κυνουρίας, τον Γεώργιο Αθανασιάδη – Νόβα από τη Ναύπακτο, τον Ανδρέα Τσαμόπουλο από την Αθήνα, τον Κωνσταντίνο Περεσιάδη από την Ακράτα Αχαΐας.
Πρόκειται, βέβαια, για μία γεωγραφική πανσπερμία που περιορίζεται κυρίως στην επικράτεια της λεγόμενης παλαιάς Ελλάδας.
Αυτό είναι φυσικό, όχι μόνο επειδή η Αθήνα είναι ακόμη μία πρωτεύουσα υπό διαμόρφωση, αλλά και επειδή είναι ο κατ΄εξοχήν χώρος των εφημερίδων, εκεί όπου αποκτά υπόσταση η αγορά του Τύπου και οι εφημερίδες αναδεικνύονται σε μέσα κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής επιρροής, ό,τι δηλαδή στη βιβλιογραφία έχει ονομαστεί εφημεριδοκρατία.
Ο Pierre Bourdien, γράφοντας για τους Γάλλους δημοσιογράφους εκείνης της εποχής, έχει διατυπώσει την εξής παρατήρηση:
«Η ανάπτυξη του Τύπου είναι ένας δείκτης μεταξύ άλλων, της δίχως προηγούμενο άνθησης των πολιτιστικών αγαθών, που με μία σχέση κυκλικής αιτιότητας συνδέεται με τη συρροή ενός πολύ σημαντικού πληθυσμού νέων ανθρώπων, προερχόμενων από τις μεσαίες και λαϊκές τάξεις.
Ένας κόσμος όμως χωρίς εφημερίδες είναι αδιανόητος.
Τι τα θέλουμε, τι τα γυρεύουμε, αγαπητοί μου, η εφημερίδα και το βιβλίο, το χαρτί, δηλαδή, είναι το μόνο μέσον για να διατηρούνται τα γεγονότα μέσα στον χρόνο.
Και προπαντός η εφημερίδα είναι ένας «ερωτικός» τρόπος για να επικοινωνείς με όλους τους ανθρώπους. Δυστυχώς, σήμερα οι άνθρωποι που δεν διαβάζουν εφημερίδες είναι αυτοί που αποφοιτούν από τα πανεπιστήμια.
Πού βαδίζουμε;
